Een Vet belangrijk boek

In de afgelopen weken heb ik een boek ontdekt waarvan ik baalde dat ik het niet eerder heb ontdekt. Ik zou willen dat iedereen dit leest. Zoveel mensen hebben hiermee te maken! Vandaag dus een heel persoonlijk verhaal omdat “Vet belangrijk” is voor mij en voor al die anderen die, net als ik, niet voor hun lol dik zijn.
Waarschuwing: het is geen gezellig verhaal, maar aan het eind komt het toch een beetje goed, dus overweeg het maar om door te lezen.

Het begint met aanleg. Ik was vroeger op school altijd al groter en zwaarder terwijl ik niet heel anders at dan andere kinderen. Thuis aten we gezond; er werd op toegezien dat we fruit en groente aten. Snoep en frisdrank mochten alleen in het weekend en dan nog beperkt. Ook moesten we op een sport, maar Jazzballet mocht gelukkig ook.
Op mijn 16e volgde ik mijn eerste dieet. Het brooddieet; ik deed gezellig mee met mijn ouders. Gedurende de eerste jaren op kamers had ik regelmatig vreetbuien. Het conservatorium bleek niet zo gezellig als ik had gedacht en was niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Toen ik begin 20 was ging ik naar de weight watchers en viel 18 kilo af. Maar mijn eetprobleem was natuurlijk niet over, dus een aantal jaren later kwam ik weer aan. Het lijkt erop dat het overging toen ik Pfeiffer kreeg op mijn 27e, maar daarmee zijn mijn gezondheidsproblemen begonnen. Sinds mijn 28e is er geen dag meer geweest zonder medicatie, waaronder met tijden veel prednison. Een van de vermeende bijwerkingen van prednison zou zijn dat je veel snacktrek hebt, maar dat heb ik nooit gehad. Ik ben altijd normaal blijven eten.

Dik ben je echt niet voor de lol

In de tussenliggende jaren kwam ik aan en viel ik af. Met succes deed ik het Montignac dieet, een of ander dieet met kruidendrankjes en elektroden op je lijf waardoor je liggend sportte (hierdoor werden mijn buikspieren zó getraind dat ik problemen kreeg met de ademhaling met zingen!) en gewoon volgens de richtlijnen van het voedingscentrum eten. Met minder succes “een leven lang fit”, het Candidadieet en alle andere diëten die ik inmiddels heb verdrongen.
In 2017 vond mijn lever het niet leuk meer en belandde ik bij een leverarts. Mijn lever bleek vervet en ik moest acuut afvallen. In eerste instantie lukte dat niet, tot ik dit filmpje vond:

Je kunt je misschien voorstellen hoe blij ik met dit filmpje was. Naar aanleiding hiervan stopte ik met bloeddrukpillen en maagbeschermers. Ik kocht een sporthorloge en leerde mezelf een routine aan: op zolder dans, gym, HIT en hoelahoep ik. Ik fiets zoveel ik kan. Ik eet op een dag niet meer dan ik mag eten, snoep nauwelijks en drink (maximaal) één keer per maand alcohol. Dan heb ik nog een aantal gore gewoonten ontwikkeld als: op de nuchtere maag een glas water met appelazijn en kwark met K3 (Kurkuma, Komijn en Kaneel). Ik doe dus een heleboel om zo gezond mogelijk te zijn. Een beloning in de vorm van een stralend (slank) uiterlijk zou op zijn plaats zijn, maar helaas. Ik troost mij met de gedachte dat het waarschijnlijk vele malen erger zou zijn als ik dit allemaal niet zou doen. Dus ach, met die troost kan ik prima leven.

Nu las ik laatst een interview en daarbij werd de podcast “Vet belangrijk” aanbevolen. Aangezien ik Professor Dr. Liesbeth van Rossum al kende van dat filmpje ben ik het meteen gaan luisteren. Nu bleek er dus ook een boek “Vet belangrijk” te zijn, dus dat heb ik meteen besteld. De podcast raad ik sowieso aan om te luisteren, dat kost je wat tijd, maar is erg de moeite waard. De strekking is dat soms gezonde leefstijl niet de oplossing blijkt te zijn, dan is er meer aan de hand. Het vooroordeel van “ ieder pondje gaat door het mondje” wordt volledig onderuit gehaald en daar ben ik heel blij mee.

https://podcastluisteren.nl/embed/Gezond-Gesprek-Vet-belangrijk

Wat mijzelf betreft is mijn conclusie dat mijn lijf heel gevoelig is voor cortisol, het stresshormoon. Er viel voor mij heel veel op zijn plek; iedere keer weer veel aankomen en niet kunnen afvallen, hoge bloeddruk, (lichte) depressies en niet te vergeten een enorm gestrest gevoel.
Het klinkt misschien raar dat het voor mij een opluchting is, maar dat is het. Het ligt namelijk niet aan mij, dat ik niet genoeg mijn best zou doen. In het Erasmus MC heeft Professor Dr. Liesbeth van Rossum een afdeling Gezond Gewicht waar veel onderzoek gedaan wordt en waar ze al heel ver zijn.
Op dit moment hebben zij een patiëntenstop dus dat is spijtig voor mij, maar ik weet nu dat de redding nabij is. Het is een kwestie van tijd tot de hele medische wereld dit weet.
Vertel (of stuur) dit alsjeblieft door, want hoe meer mensen hiervan weten hoe beter.

Jaren geleden schreef ik hierover (en andere uiterlijkheden die in deze maatschappij wenselijk en minder wenselijk zijn) een liedje en ik heb gekozen voor een opname van toen. Dit omdat ik er nu anders in sta; mijn gezondheid is inmiddels wèl een dagtaak.

Lees ook mijn verhaal over discriminatie en buitensluiten